Filia 54 ProMedia, Fundacja MOŻESZ, Żywa Biblioteka Szczecin pragną zaprosić na trzecią już edycję Żywej Biblioteki w Szczecinie.

Spędźcie z nami sobotę 20 kwietnia, która wypełni się inspiracją i wzruszeniami! 

Żywa Biblioteka to międzynarodowy ruch promujący dialog społeczny. Podczas naszego wydarzenia każdy uczestnik będzie mógł wypożyczyć… człowieka i usłyszeć jego niezwykłą historię. Będzie o stereotypach, wykluczeniu i różnorodności.

Pytaj, słuchaj, rozmawiaj. Wierzymy, że udział w Żywej Bibliotece to przede wszystkim możliwość poszerzenia swoich perspektyw. Uczestnicy wydarzenia doświadczą wielu emocji, zdobędą świeże spojrzenie na świat i życie w społeczeństwie.

Będziemy dla Was dostępni w godzinach od 11:00 do 16:00 w ProMediach
(al. Wojska Polskiego 2).

Wydarzenie jest całkowicie darmowe i nie wymaga rejestracji, ani rezerwacji miejsca.

„Żywe książki”, które odwiedzą ProMedia tym razem:

Transpłciowa kobieta po operacji korekty płci

„Hej! Jestem Emilia, ale mów mi Emi. Jestem transpłciową kobietą. Moje życie zostało odmienione przez operację korekty płci. Ta przełomowa decyzja nie tylko doprowadziła do zmiany fizycznej, ale także psychicznej. Umocniła moją pewność siebie i otworzyła nowe możliwości życia zgodnie z własnymi przekonaniami i tożsamością.
Poprzez moją opowieść o operacji, zagłębisz się w emocje, przeżycia i triumfy, które towarzyszyły temu niezwykłemu etapowi w moim życiu. Dla innych niech moja historia stanowi przykład nie tylko odwagi, ale także siły zmiany, która może
wzmacniać pewność siebie i otwierać nowe perspektywy.”

Osoba z niepełnosprawnością ruchową

„Nazywam się Wojciech Zieliński. Na co dzień pracuję jako specjalista, inżynier danych i programista. Projektuję i tworzę hurtownie danych. Pobieram, przekształcam i obrabiam dane z dowolnych systemów informatycznych, a następnie na ich podstawie tworzę mniej lub bardziej skomplikowane raporty finansowe i biznesowe. Projektuję i tworzę oprogramowanie „szyte na miarę”. Po pracy wyłączam komputery i staję się mężem i ojcem.
Lubię podróżować, poznawać nowe miejsca i ciekawe osoby. W wolnym czasie można mnie spotkać na szlakach rowerowych, tych łagodnych asfaltowych, jak i leśnych, bardziej wymagających. Wieczory natomiast spędzam przy radiostacji, dzięki której poznaję osoby różnych kultur i narodowości z całego świata, a mój głos słyszalny był w ponad połowie krajów na świecie, od Chile po Nową Zelandię i od Antarktyki po Spitsbergen. Jedynym ograniczeniem w życiu są dla mnie schody i głęboki piach, gdyż od dwudziestu lat poruszam się na wózku.”

Ukrainiec

„Numer paszportu EH81***2
Kod państwa UKR
Mejsce urodzenia UKR
Narodowość UKRAINE
Język ojczysty – rosyjski.
Nie tęsknię za domem.
Nie szukam kontaktu z Ukraińcami.
Co robię na Ukraine, kiedy tam jestem? Czekam na kolejny wyjazd do Polski.
Nie czuję się dobrze na Ukrainie.
Czy jestem Ukraińcem? Nie wiem…”

Gej i weganin

„Mam na imię Szymon. Swoją homoseksualną orientację odkryłem w wieku 14 lat – ani wcześnie, ani późno. Coming-outu dokonałem przed mamą w wieku 19 lat. Przed resztą rodziny nie musiałem, bo mama szybko zrobiła to za mnie.
Dziś moja orientacja seksualna nie jest tajemnicą ani dla mnie ani dla nikogo z mojego otoczenia. Mimo to ja i mój chłopak obawiamy się złapać się za ręce idąc ulicą. Z powodu akceptacji homofobicznych zachowań społeczeństwa oraz wypowiedzi członków do niedawna rządzącej partii boimy się pokazać na mieście jako para.
W wieku 24 lat podjąłem decyzję o wykluczeniu ze swojego życia produktów pochodzenia zwierzęcego. Mimo, że ten krok był podyktowany troską o los zwierząt, spotkał się on z o wiele ostrzejszą reakcją ludzi wokół mnie, niż fakt bycia
gejem. W kółko powtarzane mity na temat żywienia sprawiły, że w niektóre z nich sam zacząłem wierzyć. Na szczęście dostęp do internetu i literatury pomógł mi utwierdzić się w słuszności mojej decyzji.
Porozmawiajmy – może oboje dowiemy się czegoś nowego.”

Podwójne szczęście, czyli mama trans Bliźniąt

„Jestem mamą transpłciowych bliźniąt. Odkąd dowiedziałam się o transpłciowości moich dzieci wiedzialam, ze moje życie sie zmieni, że już nic nie będzie takie jak wczesniej. I tak się stało! Moje życie zmieniło się diametralnie. Ale inaczej niż się spodziewałam. Moje dzieci są szczęśliwe, ja również zaczęłam dbać o swój dobrostan. Oprócz działalności społecznej na rzecz osób LGBT+ jestem hispanofilem. Uwielbiam wszystko co związane z Hiszpanią i Ameryką Łacińską. Moje życie to feeria tęczowych kolorów, muzyki i języka hiszpańskiego. Chcesz dowiedzieć się więcej? Zaproś do rozmowy, „wypożycz”.”

Osoba z niewidzialną depresją

„Mam na imię Kasia i mam depresję. Po raz pierwszy zdiagnozowano mnie w wieku 16 lat. Od tamtej pory, depresja jest moim stałym towarzyszem. Nie opuszcza mnie, choć wiele osób nie jest w stanie uwierzyć, że na nią cierpię. Nie jestem typową chorą na depresję, a przynajmniej nie stereotypową. Nie spędzam całych dni piżamie, nie płaczę całymi dniami. Staram się żyć jak mogę, ale depresja nigdy mnie nie opuszcza. Nawet, gdy się uśmiecham, gdy śmieje się ona przy mnie jest. Po prostu, musiałam nauczyć się z nią żyć.”

Nigdy nie jest za późno – transpłciowa dziewczyna w trakcie tranzycji

„Jestem Oliwia, jestem transpłciowa i będąc w połowie moich lat 30-tych zaczęłam tranzycję. Straciłam pracę z powodu transfobii i mobbingu. Pomoc przyjaciół pomogła mi ruszyć do przodu i przestać bać się walczyć o swoje. Tranzycja pomogła mi odkryć, że jestem panseksualna i dzięki temu odkrywam na nowo swoją seksualność. Jestem też w związku z transpłciową kobietą. Chciałabym pomóc zrozumieć moim rozmówcom jak żyją osoby transpłciowe i z jakimi problemami muszą mierzyć się na co dzień. Jestem osobą bardzo otwartą. Zaskocz mnie swoimi pytaniami.”

Amazonka

„Jestem Amazonką, kiedy wykryto u mnie nowotwór, nie wiedziałam jak to będzie. Dziś mam to już za sobą, żyje pełnią życia, doceniam każdy dzień. Chętnie opowiem moją historię.”

Uchodźczyni po raz drugi

„Przez całe życie (z wyjątkiem ostatnich 11 lat) byłam pewna, że wojna w moim kraju — to już przeszłość. Myślałam, że wojna jest częścią historii Ukrainy i nigdy nie dotknie mnie i moich dzieci. Żywe historie uchodźców weszły w moje życie wcześniej: około lat dziewięćdziesiątych. Następnie w Doniecku pojawiło się wiele rodzin z Gruzji i Armenii, które uciekały przed rozpętaną przez Rosję wojną. Ale wtedy nie mogłam sobie nawet wyobrazić, że wojna dopadnie i mnie. I że zostanę uchodźcą. Razy dwa.”