[Pamiętnik, biografia]

Nieumiejętność poradzenia sobie z tym, co przeżyła oraz brak możliwości zwrócenia się o pomoc spowodowały, że Roxane Gay znacznie przybrała na wadze. Dla autorki książki “Głód. Pamiętnik (mojego) ciała” tycie było jedynym dostępnym w tamtym momencie sposobem na radzenie sobie z cierpieniem będącym skutkiem traumatycznego zdarzenia, którego doświadczyła jako dwunastolatka. Nowe większe ciało dało jej poczucie bezpieczeństwa i nietykalności, choć i tak przez długie lata żyła jeszcze w strachu. Stało się sposobem świadomej ochrony przed atakiem mężczyzn, których ciało kobiety powinno zadowalać.

Na główny plan książki wybija się opis życia osoby otyłej w ujęciu kulturowym, problem “hańby ciała” (bo tak widziała to rodzina pisarki uznająca szczupłe ciało za ciało zadbane i pracowite) oraz społeczny odbiór osób otyłych jako tracących kontrolę, zaburzających odwieczną zasadę podobania się, dostosowywania do wymogów piękna. Większe ciało pisarki stawia w pewnym sensie opór niedorzecznym standardom, ale też oczekiwaniom innych ludzi – Gay podkreśla, że nie trzeba się ze swojego ciała tłumaczyć ani za nie przepraszać, nie jest ono bowiem obiektem do rozumienia (“rozpracowania”) przez kogoś – jest nośnikiem indywidualnych doświadczeń konkretnej osoby i nikomu nie wolno zakładać, że to ciało “rozumiemy”.

Jest to jednocześnie świetnie napisane, refleksje na temat kultury przeplatają się z opisem drogi pisarskiej i życia osobistego autorki. Osoby obawiające się opisów trudnych doświadczeń autorki możemy uspokoić – są one wyraźnie zaznaczone, ale nie są opisane szczegółowo.

Julia

Książka dostępna w filiach: nr 4, nr 28, nr 48, nr 54.